Od lat prowadzone jest wiele badań poświęconych zagadnieniom relacji pomiędzy rodzicami chorującymi na zaburzenie depresyjne a pozostającymi pod ich opieką dziećmi. Badania te do niedawna obejmowały głównie relacje z matkami ponieważ rola ojców w perspektywie społecznej sprowadzała się do zapewnienia zasobów materialnych rodzinie, omijając ważne zagadnienia kształtowania więzi rodzicielskiej. Wykazano, między innymi, że depresja matki może przyczyniać się do zaburzenia rytmów fizjologicznych niemowlęcia, w tym rytmu snu i czuwania. Okazuje się, że matki cierpiące na silne objawy choroby często wybudzają swoje dzieci ze snu. Jest to spowodowane zwiększonym niepokojem o zdrowie dziecka, który powoduje częste upewnianie się co do jego komfortu i braku objawów somatycznych, w tym nasilonych obaw dotyczących śmierci dziecka. Ponadto, matki borykające się z chorobą częściej niż osoby bez zaburzeń psychicznych zaspokajają własne potrzeby bezpieczeństwa i bliskości poprzez kontakt fizyczny z dzieckiem, co może wyrażać się na przykład częstym przenoszeniem dziecka do swojego łóżka pomimo braku symptomów świadczących o jego dyskomforcie.
Jak można się spodziewać, zaburzenie depresyjne może w znacznym stopniu wpłynąć na relację rodzic-dziecko, w tym na funkcjonowanie psychiczne potomka. Po pierwsze, chorujący rodzice mogą mieć tendencję do niezahamowanego werbalizowania swoich obaw w stosunku do dzieci, powodując ich internalizację i dalszą trudność w adekwatnej ocenie rzeczywistości, co może wpłynąć na funkcjonowanie nie tylko w okresie dzieciństwa i adolescencji, ale także w życiu dorosłym. Ponadto, depresyjna ocena rzeczywistości może skłaniać rodzica do nadmiernej ochrony dziecka przed niebezpieczeństwem, hamując jego rozwój w sferze fizycznej, psychicznej i społecznej. Współczesne badania pokazują między innymi, że dzieci rodziców cierpiących na depresję, w porównaniu do ogółu populacji, częściej wykazują symptomy zaburzeń emocjonalnych i behawioralnych. Dotyczy to rodziców obojga płci.
Powyższe doniesienia nakłaniają do podkreślenia wagi wczesnej diagnozy oraz leczenia zaburzeń psychicznych u rodziców. Opiekunowie, którzy decydują się na specjalistyczną pomoc częściej są świadomi swojej choroby oraz konsekwencji z nią związanych, w tym myśli i zachowań mogących negatywnie wpłynąć na rozwój dziecka. Dzięki regularnemu leczeniu możliwe jest monitorowanie takich zachowań oraz wprowadzanie strategii mających na celu minimalizację wpływu choroby na najmłodszych członków rodziny.
