Jeżeli odbywa się ona w kontekście społecznym, wzmacnia kompetencje w tym zakresie, zwiększa poczucie przynależności i może prowadzić do poszerzania sieci kontaktów społecznych. Może być okazją do odnowienia relacji, które uległy pogorszeniu na skutek choroby czy okoliczności życiowych.
Większość badań dotyczących pozytywnego wpływu aktywności fizycznej na nastrój obejmowała osoby dorosłe. Badania przeprowadzane w ostatnich latach pozwalają na przyjrzenie się tym prawidłowościom u dzieci i młodzieży. Jedno z szeroko zakrojonych badań w tym zakresie przeprowadzone zostało przez zespół Norweskiego Uniwersytetu Naukowo-Technologicznego. Badaniem objęto prawie 800 sześciolatków, którzy pytani byli o objawy depresyjne i nawyki w zakresie aktywności fizycznej. Te same zmienne monitorowano następnie w odstępie dwóch i czterech lat. Okazało się, że aktywność fizyczna wiązała się z mniejszą ilością objawów depresyjnych, również w perspektywie długoterminowej. Wyniki badań skłaniają nad refleksją o kierunku związków przyczynowo-skutkowych. Zmniejszenie aktywności jest bowiem jednym z kluczowych objawów epizodu depresyjnego. Pomimo to nie ulega wątpliwości, że aktywność fizyczna w sposób pozytywny wpływa na metabolizm, pracę serca oraz mózgu. Zachęcanie do możliwie aktywnego trybu życia na pewno jest i nadal będzie niezwykle istotnym elementem profilaktyki i leczenia zaburzeń psychicznych. Wykorzystanie ruchu dla celów terapeutycznych znajduje odzwierciedlenie w technikach na nim bazujących, zgrupowanych pod nazwą zajęć choreoterapeutycznych. Choć rola samej aktywności fizycznej, a także relacji z innymi jest tu bardzo ważna, oddziaływania takie pozwalają wzmocnić świadomość własnego ciała, jego reakcji, a także stanowią okazję do swobodnej ekspresji swoich przeżyć. Podobne zajęcia bez wątpienia wzmacniają proces terapeutyczny, działając leczniczo na ściśle ze sobą powiązane obszary - ciało i duszę.
