Zmienność i nasilenie stanów emocjonalnych wynikających z przeżyć związanych z niepewnością dalszego losu oznacza dla chorych i osób bliskich ekstremalne obciążenie psychiczne.
Długi czas trwania choroby, trudne leczenie, okresy remisji i zaostrzenia choroby oraz ciągła niepewność dalszego losu powodują uczucie silnego dystresu (silny i przewlekły stres psychologiczny), emocje związane z dystresem mogą przybierać na intensywności od strachu przed nową sytuacją do paraliżujących stanów depresji, paniki, izolacji społecznej i kryzysu duchowego.
Wskazaniem do interwencji psychoonkologicznej są:
- poczucie przytłoczenia wywołujące panikę
- poczucie ogólnego lęku
- odczuwanie dużego smutku
- wysoki poziom irytacji i złości
- poczucie niemożności poradzenia sobie z objawami ubocznymi leczenia
- zaburzenie procesów myślenia
- odczuwanie beznadziei, zastanawianie się na sensem życia
Jednym z najważniejszych czynników radzenia sobie ze stresem stanowi przekonanie o własnej skuteczności i wartości. Im wyższe jest ich poczucie tym pacjent silniej angażuje się w podjęte działania zaradcze.
Poczucie „wpływu na chorobę” obniża napięcie emocjonalne pacjenta, zmniejsza stres zwiększa gotowość do podejmowania działań mających na celu poprawę sytuacji.
Rozmowa edukacyjna: mechanizm oddziaływania psychologicznego i medycznego w celu wykreowania u pacjenta pozytywnego a przynajmniej neutralnego spojrzenia na swoja sytuacje zdrowotna i wynikające z niej następstwa:
- przekazanie rzetelnej wiedzy na temat choroby, jej zaawansowania, planu leczenia, taktyki postępowania
- mobilizowanie do aktywnego udziału w leczeniu
- wzmocnienie przekonania o konieczności leczenia
- kierowanie chorych do grup wsparcia
- budowanie i wzmacnianie poczucia realnego wpływu chorych na proces leczenia i otaczającą rzeczywistość
W cięższych przypadkach, nie poddających się działaniom psychoonkologii konieczna może być interwencja psychiatry z włączeniem leków uspokajających i antydepresyjnych.
